Week 7: Onverwachtte ontmoeting

geschatte leestijd: 8 minuten
door Jannieke,

Langzaam begin ik weer wat op te leven. Eindelijk een week met ontmoetingen…

Maandag zoeken we gelijk naar een appartement en we zetten wat opties uit. Dinsdag kijken we mee naar de speech van Rutte vanuit zijn werkkamer. Voor de mensen in Nederland vind ik het ontzettend balen dat de aanscherpingen nodig zijn. Voor ons heeft het vooral invloed op dat we nog steeds geen bezoek mogen ontvangen tot in ieder geval half maart. We kiezen daarom om onze zoektocht naar een appartement aan te passen naar 1 slaapkamer. Dat scheelt enorm in de kosten en biedt meer mogelijkheden. We vinden een schattig appartement vlakbij een metrostation in Lissabon. Wel een slaapbank in de woonkamer voor logees als het dan toch een keer mogelijk is. Genoeg ruimte om allebei thuis te werken en een tuintje voor als de temperaturen stijgen! Dus per 27 februari gaan we over.

Maandag heb ik dan eindelijk een sociale afspraak met Milou (@explorista). We lunchen bij een restaurant vol planten en ik ga voor een sinner brunch: pannenkoeken met pumpkin spice. Ik vind herkenning bij haar met de moeite met de beperkingen van corona en de impact die dat heeft op haar leven. Misschien komt ze nog terug naar Lissabon, ik zeg voor de zekerheid ‘tot ziens’. Ik besluit nog even rond te lopen in de omgeving om wat foto’s te maken. Ik geniet zo van deze stad!

Het groene straatje 

Het weer begint hier langzaam op te knappen. De uitzonderlijk regenachtige en mistige dagen beginnen weg te ebben. Donderdag gaat Nick voor het eerst in een eetcafé werken. Ik heb dan tijd om wat boodschappen te doen en wat te regelen voor hem vanuit Flitsmeister als kerstpakket. Terwijl ik aan het afrekenen ben raak ik aan de praat met een oudere vrouw. Ze komt uit Canada, maar is in deze omgeving geboren. Ze nodigt me uit om een kop koffie te drinken en uiteraard stem ik in. We praten veel over onze geschiedenis, wat ons hier heeft gebracht. Hoe corona toch wel roet in het eten heeft gegooid en hoe onze gezinnen zijn. Ik ga met haar mee om de hondjes te halen, haar was moet ze nog even in de droger doen en ik til haar boodschappen naar haar smaakvol ingerichte appartement. Intussen laat ze mij de omgeving zien, vertelt ze waar we wel en niet heen moeten gaan en we bezoeken het marktje bij Monte Estoril, waar veel Portugees antiek te vinden is en waar ze met plezier over vertelt. Ze blijkt interieurarchitect te zijn geweest. Toeval bestaat niet, ze is op dezelfde dag jarig als mijn moeder. Als ik thuiskom vertel ik Nick over mijn onverwachte dag en hij moet erom grinniken. Typisch iets voor mij vindt hij. Even later krijg ik een appje met de vraag of we komen eten. Haar vriendin heeft afgezegd voor het eten, dus ze heeft genoeg. Ik had toch al geen zin om te koken, dus we gaan lekker met de flow en gaan naar haar toe. Nick lijkt erg op haar zoon, zegt ze verrukt. Haar man ziet ze morgen eindelijk weer na twee maanden. Haar kinderen heeft ze al een jaar niet gezien en haar eerste kleinzoon nog niet ontmoet. Ze nodigt ons uit voor kerst, maar weet niet goed wat haar man ervan vindt. We nemen afscheid en ik bedank haar voor een fijne onverwachte dag. Zij bedankt ons voor een leuke dag en is blij om van die vreemde Nederlandse kinderen te ontmoeten.

De volgende dag moet ik onwijs bijkomen. Ik ben niet meer gewend om zoveel prikkels op een dag of in een week te hebben. Dus ik doe gewoon niks, gelukkig is vandaag het weer ook niks an.

Zaterdag rijden we weer naar Cabo da Roca. Het is zonnig en kunnen eindelijk de oceaan zien vanaf dit punt. We maken een prachtige wandeling in de omgeving waar we veel moeten klimmen en vanaf elke stap die we zetten is het uitzicht oogverblindend. Wat is het hier toch mooi. We drinken nog een kopje koffie bij het restaurant tot de zonsondergang. Het was ook tijd voor wat eten erbij en we bestellen altijd iets op de gok (we wijzen het gewoon aan). Ik neem een hap en ik wil mijn brein eerst nog wijs maken dat het een soort pizzabroodje is. Met de tweede hap moet ik kokhalzen. Nee, dit is niet aan bij besteed. Nick neemt een hap en concludeert dat het tonijn is. Dat verklaart, dat is inderdaad niet voor mij. Gelukkig is de koffie sterk en kan ik de smaak snel wegspoelen. De zonsondergang is een flop. De wolken hebben zich aan de horizon verzamelt dus we zien niks. Het mag de pret niet drukken, we hebben een heerlijke dag gehad.

Cabo da Roca vuurtoren
Wandelen in de omgeving
Op en neer tussen de prachtige groene planten en struiken

Zondag starten we langzaam op en rijden dan naar het bos op ongeveer 15 minuten rijden. Het bos is eigenlijk het Nationale Park van Sintra. Deze omgeving staat bekend om de diversiteit in bomen, planten en bloemen. We zijn niet de enige die genieten van het wandelen hier, het is voor Portugese begrippen best druk (alsnog niet vergelijkbaar met de drukte op de Ginkelse Hei de afgelopen maanden). We maken foto’s, een vreemde wandeling wat weer omhoog en naar beneden gaat. Hebben weer schitterend uitzicht vanaf een heuvel op Estoril en Cascais en zien de oceaan erachter. Dit is echt een heerlijke plek. Het bos en de oceaan dichtbij, dit is voor mij perfect.

Flora Nationaal Park van Sintra

Terwijl we terugrijden in de zon, met mijn Evening Ease playlist praten we over hoe prachtig Portugal is en hoe blij we zijn dat we nu hier de dingen kunnen doen, die we wilden doen. Wat een fantastisch avontuur!